Starożytni uważali za rosę zebraną z kwiatów i powetrza 0,03 do ok. 2,67 procent białka zawierają europejskie miody. 2 do trzech kilogramów wosku może wytworzyć w ciągu sezonu (w dobrych warunkach) przeciętna pszczela rodzina. W większości jest on przeznaczany na budowę plastrów.

3,5 do 3,8 kilograma miodu musi spożyć pszczoła, by wyprodukować kilogram wosku.

12 stopni Celsjusza powyżej zera – jeżeli temperatura utrzymuje się na takim poziomie przez dłuższy czas, rozpoczyna się wiosenny oblot, podczas którego pszczoły zapoznają się m.in. z położeniem ula i jego wyglądem.

15 do 25 miligramów waży przeciętny „ładunek” przynoszony przez pszczołę do ula. Na niewielkie odległości jeden owad może przenieść nawet do 40 miligramów nektaru i pyłku.

18 do 20 procent wody zawiera dojrzały miód – pochodzi on z zasklepionych plastrów. Do wyjątów należy miód wrzosowy, w którym woda może stanowić nawet 23 procent.

30 lat temu austriacki biolog Karl von Frisc otrzymał Nagrodę Nobla za odkrycie sposobu porozumiewania się pszczół.

45 stopni Celsjusza – skrystalizowany miód podgrzany powyżej takiej temperatury w celu przywrócenia do stanu płynnego traci większość właściwości leczniczych i odżywczych.

75 procent rocznej produkcji miodu pszczoły wytwarzają w maju i w czerwcu. Dlatego wiosenna pogoda decyduje o wielkości zbiorów.

90 procent wytworzonego miodu pszczoły zużywają na własne potrzeby – wyżywienie dorosłych owadów i potomstwa oraz na przezimowanie. 1 300 000 kwiatów rzepaku lub ok. 800.000 kwiatów akacji albo 8.000.000 kwiatków gryki czy też 6.500.000 kwiatów wrzosu – mniej więcej z tylu kwiatów pszczoły muszą zebrać nektar, żeby wyprodukować jeden kilogram miodu.